سرویس خبری Foreign Policy

نخست‌وزیر کانادا، جاستین ترودو، اعلام کرد که از رهبری حزب لیبرال کناره‌گیری می‌کند و به دوران تقریباً ده ساله خود در قدرت پایان می‌دهد. این تصمیم در پی کاهش حمایت عمومی، بحران مسکن و فشارهای داخلی گرفته شد. در همین حال، کره شمالی یک موشک بالستیک میان‌برد شلیک کرده و وضعیت سیاسی در کره جنوبی ناآرام است. هم‌چنین، رئیس‌جمهور اتریش مأموریت تشکیل دولت جدید را به هربرت کیکل از حزب راست‌گرای آزادی سپرده است. درگیری‌های خشونت‌بار بین اسرائیل و فلسطینی‌ها در کرانه باختری ادامه دارد و دولت اندونزی پروژه ارائه غذای مقوی رایگان به دانش‌آموزان را آغاز کرده است.

در آستانه تغییر دولت در ایالات متحده، سامانتا پاور، مدیر USAID، در مصاحبه‌ای به چالش‌ها و دستاوردهای دولت بایدن در زمینه کمک و توسعه بین‌المللی پرداخته است. او با اشاره به اهمیت تجارت بیش از کمک، به تلاش‌های این دولت برای تقویت تجارت و رقابت با مدل توسعه‌ای چین اشاره می‌کند. پاور همچنین به انتقادات از سیاست خارجی بایدن، نظیر مدیریت خروج از افغانستان و بحران‌های خاورمیانه، پاسخ می‌دهد و بر اهمیت رهبری ایالات متحده در عرصه دیپلماسی تاکید می‌کند. در نهایت، او درباره تأثیر احتمالی یک دوره دوم ریاست‌جمهوری ترامپ بر سیاست‌های کمک و توسعه آمریکا ابراز نگرانی می‌کند اما به برنامه‌های طولانی‌مدت USAID و تداوم عملکرد آن خوشبین است.

گزارشی در مورد نفوذ نظامی و سیاسی روسیه در کشورهای آفریقایی مانند مالی، بورکینافاسو و نیجر منتشر شده است که نشان می‌دهد روسیه با استفاده از مزدوران و عملیات‌های اطلاعاتی تلاش دارد خود را به عنوان یک قدرت بزرگ در قاره آفریقا معرفی کند. با این حال، واقعیت چیز دیگری است؛ حضور روسیه منجر به افزایش خشونت و نارضایتی در این کشورها شده و بسیاری از دولت‌ها در حال بازنگری در روابط خود با مسکو هستند. شکست‌های نظامی و مسائل داخلی روسیه، از جمله مرگ یوگنی پریگوژین و ضعف اقتصادی، باعث شده تا نفوذ این کشور در آفریقا رو به کاهش باشد. ترکیه به عنوان یک جایگزین جدید در حال افزایش نفوذ خود در منطقه است. در مجموع، سیاست‌های روسیه در آفریقا بر پایه تبلیغات و اسطوره‌سازی از قدرت خود است، در حالی که واقعیت با این تصویر تفاوت دارد.

قانون حجاب در ایران با مخالفت‌هایی از سوی اصلاح‌طلبانی مانند رئیس‌جمهور پزشکیان و اعضای مهمی از جریان‌های مختلف سیاسی مواجه شده است. آنها بر عدم آمادگی نهادهای دولتی برای اجرای موثر آن تأکید دارند و انتقاد می‌کنند که این قانون می‌تواند باعث تشدید ناآرامی‌ها و شکاف‌های اجتماعی شود. در حالی که اصول‌گرایان با اجرای این قانون به دنبال افزایش قدرت کنترل داخلی خود هستند، استراتژی آنها می‌تواند بخش‌هایی از جمعیت را بیش از پیش بیگانه کند. پزشکیان تلاش دارد تا اصلاحات را پیش ببرد و برای موفقیت، حمایت داخلی و بین‌المللی، به ویژه از سوی ایالات متحده، را حیاتی می‌بیند. این چالش‌ها نه تنها بر آینده سیاسی ایران، بلکه بر ثبات منطقه‌ای نیز اثرگذار است.

فروپاشی اخیر سوریه شباهت‌های زیادی با افغانستان سه سال پیش دارد، زیرا در هر دو مورد، نیروهای دولتی به سرعت سقوط کردند. در این بین، شورشیان هیئت تحریر الشام تجهیزات زیادی از ارتش سوریه به‌دست آوردند، اما بسیاری از این تجهیزات در حملات هوایی اسرائیل نابود شده‌اند. روسیه و ایالات متحده هر دو حجم وسیعی از تسلیحات و تجهیزات را در این کشورها از دست داده‌اند، اما به‌نظر می‌رسد روسیه ضربه سنگین‌تری را تجربه کرده است، زیرا خود اکنون در جنگ اوکراین درگیر بوده و به تسلیحات بیشتری نیاز دارد. در حالی‌که در افغانستان، اکثر تجهیزات پیشرفته از جنس وسائل نظامی آمریکایی باقی نمانده بود. روسیه نیز بخشی از نیروی نظامی‌اش را از سوریه تخلیه کرده است، اما هنوز به‌طور کامل عقب‌نشینی نکرده و احتمالاً به حفظ پایگاه‌های خود ادامه خواهد داد.

با برکناری بشار اسد توسط هیأت تحریر الشام (HTS)، بسیاری از سوری‌ها خوشحال هستند، اما نگرانی‌هایی درباره آینده تحت حکومت شورشیان افراطی وجود دارد. جولانی، رهبر HTS، سعی در تغییر تصویر خود به عنوان یک اسلام‌گرای ملی‌گرا دارد، اما همچنان به عنوان یک شخصیت افراط‌گرا و مستبد شناخته می‌شود. برخی نگران اعمال محدودیت‌های اجتماعی بر زنان و اقلیت‌ها هستند، و نظرات متفاوتی درباره سیاست‌های او وجود دارد. هرچند که این تغییرات به عنوان پیروزی نظامی تلقی می‌شود، اما پرسش‌هایی درباره آینده دموکراسی و حقوق بشر در سوریه پا برجاست. مردم امیدوارند که این تغییرات به بهبود زندگی روزمره منجر شود.

رخدادهای اخیر در لبنان و سوریه، از جمله نابودی حزب‌الله و سقوط رژیم اسد، چشم‌انداز جدیدی برای خاورمیانه ایجاد کرده‌اند. این تغییرات ممکن است به رقابت‌های منطقه‌ای برای پر کردن خلأ قدرت ناشی از ضعف ایران منجر شود. ترکیه با حمایت از گروه‌های مخالف اسد، نفوذ خود را در سوریه افزایش داده و جایگزین ایران و روسیه به عنوان قدرت خارجی غالب در منطقه شده است. این تحولات می‌تواند تأثیراتی بر لبنان و عراق داشته باشد و نگرانی‌هایی را برای ایران و اسرائیل ایجاد کند. از سوی دیگر، کشورهای عربی با چالشی از سوی اسلام‌گرایی مواجه‌اند که می‌تواند به بازگشت آرمان‌های بهار عربی منجر شود. آینده سوریه بستگی به مدیریت رقابت‌های منطقه‌ای و بازسازی داخلی دارد.

پس از سقوط سریع دولت سوریه، چین ممکن است بر روی حمایت‌های ناموفق خود از رژیم بشار اسد تأمل کند. چین از زمان آغاز جنگ داخلی سوریه در سال ۲۰۱۱ با دولت اسد همسو بوده است. با این حال، چین با سرعت پیشروی شورشیان غافلگیر شد و اکنون نگرانی‌هایی درباره امنیت شهروندان خود و حضور جنگجویان اویغوری در سوریه دارد. در عین حال، چین در پی تقویت روابط با حکومت جدید دمشق برای حفاظت از دارایی‌های خود و احتمالاً حذف جنگجویان اویغوری است. روابط چین با کره جنوبی نیز هم‌اکنون به دلیل تحولات سیاسی در این کشور در مرکز توجه قرار دارد. همچنین، چین با مشکلات اقتصادی ناشی از احتمال کاهش تورم و درگیری‌های تجاری با ایالات متحده روبه‌روست.

متن به تحلیل وضعیت جغرافیایی و تاریخی سوریه می‌پردازد و تأثیر آن را بر بحران‌ها و درگیری‌های داخلی بررسی می‌کند. جغرافیای پیچیده و پراکنده سوریه، بدون موانع طبیعی و مرزهای مستحکم، منجر به عدم اتحاد ملی و ضعف هویت ملی شده است. این وضعیت سوریه را مستعد تهاجمات خارجی و توطئه‌ها کرده و آن را به زمینی مساعد برای رشد ایدئولوژی‌های رادیکال تبدیل کرده است. در طول تاریخ، سوریه تحت سلطه امپراطوری‌های بزرگ و در خط مقدم مناقشات قدرت‌های بزرگ بوده است. بهار عربی و جنگ داخلی اخیر، با توجه به نقش جغرافیا، بر این تفرقه و بحران افزوده‌اند و ثبات سیاسی سوریه را به چالش کشیده‌اند.

متن به تحلیل وضعیت سیاسی خاورمیانه و نقش ایران، سوریه، و کشورهای دخیل در تحولات منطقه پرداخته شده است به سقوط رژیم بشار اسد و تاثیر آن بر تضعیف شبکه نیابتی ایران در خاورمیانه اشاره می‌کند. این سقوط به معنی پایان نفوذ ایران در منطقه و تغییر نظم منطقه‌ای به سوی تسلط اسرائیل و شرکای غربی‌اش محسوب می‌شود. بر ورود روسیه به عنوان یک بازیگر اصلی و روابط متزلزل آن با ایران اشاره دارد. با خروج روسیه و فروپاشی رژیم اسد، ایران با چالش‌های مهمی مواجه می‌شود که می‌تواند بقای جمهوری اسلامی را تهدید کند و فرصت‌های جدیدی برای کشورهای عرب خلیج فارس و اسرائیل به وجود آورد.