او قطعاً نمی‌دانست، اما سید حسن نصرالله، دبیرکل حزب‌الله، حکم مرگ خود را در تاریخ ۲۷ ژوئیه امضا کرد. در آن روز، یک موشک منحرف شده‌ی حزب‌الله به زمین فوتبال در مجدل شمس در بلندی‌های جولان اصابت کرد و دوازده کودک که شهروند اسرائیل اما از لحاظ قومی دروزی سوری بودند، را کشت. حزب‌الله از همه ترفندهای بلاغی و تبلیغاتی ممکن برای انکار مسئولیت استفاده کرد و به‌وسیله رهبران سیاسی و روحانی هم‌دینان کودکان در لبنان حمایت شد. اما پوشاندن این ماجرا فقط می‌توانست مخاطبان داخلی را قانع کند و جلوی انتقام اسرائیل را نمی‌گرفت. و هنگامی که آن انتقام آمد، دردناک بود: سه روز بعد رئیس ستاد حزب‌الله، فؤاد شکر، ترور شد.
ترور شکر تمام خطوط قرمز حزب‌الله را عبور کرد. اسرائیلی‌ها او را در حاره حریک، در قلب دژ مستحکم حزب‌الله در جنوب بیروت، با ایجاد تلفات غیرنظامی تصادفی کشتند. این ترور علاوه بر آسیب، توهینی نیز به همراه داشت: اسرائیل به صورت علنی اعلام کرد که این حمله توسط آن‌ها انجام شده و نشان داد که سازمان‌های اطلاعاتی‌اش تا چه اندازه به درون این سازمان نفوذ کرده‌اند. شکر، در هر صورت، یکی دیگر از «فرماندهان سایه» حزب‌الله بود که ناشناسی‌اش طی دهه‌ها توسط سازمان تقویت شده بود. و اسرائیلی‌ها موفق شدند او را با یک تماس تلفنی ساده به مرگ بکشند.
این حمله به احتمال زیاد برای آزمایش حدود حزب‌الله بود. در طول جنگ فرسایشی که حزب‌الله علیه اسرائیل در ۸ اکتبر ۲۰۲۳ آغاز کرد، اسرائیلی‌ها به دنبال واکاوی واکنش‌های حزب‌الله برای یافتن نقاط ضعف و محدودیت‌ها بودند. اسرائیلی‌ها این کار را بدون دلیل انجام نمی‌دادند. حملات روزانه حزب‌الله تقریباً جمعیت مرز را خالی کرده و ویرانی بر روی اشیاء غیرنظامی و زیرساخت‌های منطقه می‌باریدند.
حزب‌الله حاضر به عقب‌نشینی نبود تا زمانی که یک آتش‌بس قبلی در غزه برقرار شود—شرطی غیرقابل قبول برای اسرائیلی‌ها زیرا این اجازه می‌داد تا حماس زنده بماند و دوباره برای آینده به اسرائیل حمله کند. این امر موجب نابودی بازدارندگی اسرائیلی می‌شد با اعمال شرایطی توسط محور مقاومت—یعنی توقف عملیات در غزه—برای اسرائیل پس از ضربه ۷ اکتبر. در نهایت، این امر به حزب‌الله اجازه می‌داد تا پیروزی بی‌سابقه‌ای را مدعی شود که اسرائیلی‌ها را از اسرائیل بیرون رانده و از بازگشت نیروهای دفاعی اسرائیل (IDF) جلوگیری کرده است، که به طور چشم‌گیری جذابیت لبنان و احتمالاً حمایت عربی از حزب‌الله را افزایش می‌داد، بر اساس توانایی آشکار گروه در «آزادسازی فلسطین از رود تا دریا»، در کلمات بارها تکرار شده‌ی نصرالله.
با این حال، اسرائیلی‌ها می‌خواستند شهروندان خود را به خانه‌هایشان در امنیت واقعی، نه فقط در آرامشی سطحی که در آن سایه‌ی یک حزب‌الله پیروز زندگی کنند، به ویژه پس از وقوع رویدادهای ۷ اکتبر ۲۰۲۳ و طرح دوم «آزادسازی جلیل» حزب‌الله، بازگردانند. واکنش حزب‌الله به ترور شکر مجبور می‌شد که حزب‌الله مرزهای خود را افشا کند—و اسرائیل را از گام‌های بعدی خود آگاه کند.
با گذشت زمان، حزب‌الله واکنش نشان داد و نشان داد چقدر از جنگ کامل با اسرائیل ترس دارد. حزب‌الله پس از یک ماه کامل واکنش نشان داد. در این فاصله، مذاکرات آتش‌بس بین اسرائیل و حماس در حال انجام بود که اگر موفق می‌شد، به حزب‌الله راه خروج از این بحران را از نظر حیثیتی ارائه می‌داد و نیاز به واکنش به ترور شکر را برطرف می‌کرد. مرگ شکر، آنان می‌توانستند ادعا کنند، قیمتی ارزشمند در نبردی بود که در آن محور مقاومت در نهایت پیروز شد با کُرل اسرائیل به زانو درآوردن.
در فاصله زمانی، حزب‌الله شکاف زمانی را با تبلیغات فرسوده پر کرد: نصرالله ادعا کرد که انتظار اسرائیل برای حمله تلافی‌جویانه بخشی از مجازات آن‌ها است و بدون مدرک ادعا کرد که این انتظار به روحیه و اقتصاد اسرائیل آسیب می‌رساند. در یکی از تمرینات نمایشی معمول گروه، حزب‌الله همچنین امکانات تونل زیرزمینی عماد ۴ خود را افشا کرد. اگرچه بعید است که دارای دارایی استراتژیک واقعی باشد، افشا به تأثیر مطلوبی بر تصویر حزب‌الله در میان حامیانش دست یافت، و ساده‌لوح‌ترها را متقاعد کرد که گروه دارای تونل‌هایی تا تل‌آویو است.
هنگامی که مذاکرات بین اسرائیل و حماس شکست خورد، بهانه‌های حزب‌الله پایان یافت. اکنون، مجبور شد واکنش نشان دهد—و واکنش ۲۵ اوت آن به شدت ناکام ماند. نیروی هوایی اسرائیل بیشتر آن را پیش‌بینی کرد و در این فرآیند حدود ۶۰۰۰ هدف حزب‌الله را بمباران کرد. آرایش دفاعی اسرائیل بقیه را خنثی کرد، تخمین زده شده که ۲۱۰ موشک باقی‌مانده (حزب‌الله ادعا می‌کند که مجموعاً ۳۲۰ موشک شلیک کرده) و بیست تسلیحات سرگردان هدف شلیک شدند. به علاوه، این باران موشکی که نسبت به ارزش شکر و توهین به حمله اسرائیل ناچیز بود، نتوانست به اهداف خود برسد.
🔴 اندیشکده: #Atlantic_Council
🔵 تاریخ انتشار: ۱۴۰۳/۰۷/۱۸
🟠 نویسنده: David Daoud
