ائتلاف رئیس‌جمهور منتخب ایالات متحده، دونالد ترامپ، در ۲۰ ژانویه ۲۰۲۵ با دوز بالایی از رئال‌پولیتیک و ایجاد تغییرات در سیاست خارجی ایالات متحده، دوره دوم خود را آغاز خواهد کرد. به نظر می‌رسد تغییری رخ خواهد داد؛ از تفکیک ایدئولوژیک دولت بایدن از جهان به دو اردوگاه—دموکراسی‌ها و خودکامگان—تا دنیایی با روابط کاربردی‌تر و مبتنی بر معامله، بر اساس اظهارات رئیس‌جمهور منتخب در طول کمپین و انتصابات برای سمت‌های امنیت ملی و سیاست خارجی از آن زمان.
قلات‌های کمپین ترامپ بر پایان دادن به جنگ‌ها در خاورمیانه و اوکراین، مقابله با چالش اقتصادی و ژئوپلیتیک چین، و اجرای اصلاحات امنیت مرزی و داخلی متمرکز بود. اما فرصت‌ها و ریسک‌های جدیدی نیز برای روابط ایالات متحده-ترکیه وجود خواهد داشت که دولت ترامپ نباید از نگاه خود عبور کند.
ترامپ سابقه‌ای مختلط با ترکیه دارد. او احترام به رئیس‌جمهور ترکیه، رجب طیب اردوغان، را نشان داده و تمایلی به جستجوی توافقات سودمند دوجانبه در سوریه، تجارت و موضوعات دیگر دارد، و اردوغان امیدوار است بر این اساس پیش برود. با این حال، در طول دوره اول ترامپ، ترکیب یک سری بحران‌ها در منطقه—جنگ در سوریه، پس‌لرزه‌های کودتای ناکام در ترکیه، و تنش بین ترکیه و دیگر متحدان ایالات متحده—و زمان‌های پرتلاطم در هر دو پایتخت منجر به روابط دوجانبه دشوار شد. لحظاتی از دوستی و حسن نیت وجود داشت، همچنین دوره‌هایی از تهدیدها، تحریم‌ها و محاصره‌ها بین این دو متحد.
دوره دوم ترامپ به سختی می‌تواند بدتر از آنچه دولت بایدن در قبال روابط ایالات متحده با ترکیه آغاز کرد، شروع شود. پس از نادیده گرفتن یا احساس ناراحتی کردن اردوغان برای بیش از یک سال—با انتظار ماه‌ها برای یک تماس متقابل، استثنا کردن ترکیه از اجلاس دموکراسی، و به رسمیت شناختن رسمی نسل‌کشی ارامنه که در ۱۹۱۵ آغاز شد—دولت بایدن تنها پس از انتهای فوریه ۲۰۲۲ که روسیه تهاجم خود به اوکراین را افزایش داد، به طور همکاری‌کننده با آنکارا درگیر شد. در دو سال پس از آن، توصیفات از ترکیه در واشنگتن از “شریک به اصطلاح استراتژیک” به “متحد و شریک نزدیک” و سپس به “متحد بی‌بدیل” تکامل یافت، اما بی‌اعتمادی متقابل همچنان در مذاکرات طولانی‌مدت درباره عضویت سوئد در ناتو و خرید جنگنده‌های F-16 توسط آنکارا به وضوح مشاهده شد.
از ۲۰۲۲ تا ۲۰۲۴، روابط دوجانبه لحن سازنده‌تری به خود گرفت، به دلیل حضور سفیر ایالات متحده جف فلیک باهوش و متصل به کنگره در آنکارا. اگرچه بایدن و اردوغان تماس مستقیم اندکی داشتند، گروه‌های کاری و مقامات ارشد گزینه‌ها و سهptions برای روابط مثبت‌تر را توسعه دادند. ثمرات آن شامل افزایش هماهنگی در اوکراین و همکاری‌های دفاعی بود. مفید بود که سناتور رابرت منندز (D-NJ)، منتقد مشتاق ترکیه در کنگره ایالات متحده، در سپتامبر ۲۰۲۳ از ریاست کمیته روابط خارجی سنا کناره‌گیری کرد و در آگوست امسال پس از یک فضیحه رشوی استعفا داد.
روابط ایالات متحده-ترکیه تحت دوره دوم دولت ترامپ قرار است به شکلی کاملاً متفاوت از آنچه در دوره دولت بایدن و دوره اول ترامپ بود، به نظر برسد. دوره دوم ترامپ یک تیم سیاست خارجی و امنیت ملی منسجم‌تر خواهد داشت، تیمی که به چشم‌انداز و ترجیحات او نزدیکتر است. با وجود اظهارات یا اقداماتی توسط چندین نامزد ترامپ (تولسی گبرد، مارکو روبیو، مایک والتز، پیت هیگست) که ممکن است نگران آنکارا باشد، احتمال بالایی وجود دارد که تمایل ترامپ به اردوغان و تمایل او به جستجوی روابط مثبت با ترکیه، لحن روابط ایالات متحده-ترکیه را تعیین کند. علاوه بر این، تیم ورودی تمایلی به قدرت سخت، تفکر ژئوپلیتیک، و روابط مبتنی بر معامله با متحدان و حریفان و تمرکز واضح بر چین و ایران به عنوان تهدیدهای برجسته دارد. سوابق دیپلماتیک اردوغان و حزب “عدالت و توسعه” نیز نشان‌دهنده‌ی یک خطواره معامله‌گرانه است، که نشان دهنده وجود فضا برای تواققت‌های متقابل رضایت‌بخش در چهار سال آینده است. یک دولت ترامپ که به نظر می‌رسد که تمایل دارد با روسیه دوباره درگیر شود و ابعاد ایدئولوژیک روابط ایالات متحده و روسیه را کاهش دهد، ممکن است مکمل‌های با رویکرد اردوغان پیدا کند، که تدابیر بازدارنده علیه روسیه را با سیاست‌های اقتصادی و مشورت‌ها ترکیب می‌کند. اردوغان، در هر صورت، در واکنش به فهرست نامزدهای ترامپ، رویکردی منتظر و دیدگاه‌گذار را حفظ کرده است.
نکته مهم‌تر این است که موقعیت ترکیه به عنوان یک قدرت چند منطقه‌ای در سال‌های اخیر بهبود یافته است. در طول دوره اول ترامپ، ترکیه با پس‌لرزه‌های یک تلاش ناکام برای کودتا و رابطه نمایندگی در حال رشد ایالات متحده با واحدهای مدافع خلق (YPG) که یک شاخه سوریه‌ای حزب کارگران کردستان (PKK) است، که یک گروه تروریستی ضد ترکیه است، روبرو بود. ترکیه همچنین با “تمرکز بس معقول” واشنگتن بر دولت اسلامی عراق و شام و روابط منطقه‌ای تفس‌دار خود روبرو بود. از آن زمان به این سو، دولت اردوغان کنترل را از طریق انتخابات و تعقیب قضایی کودتاچیان تقویت کرده، موضع اعتباری خود را تثبیت کرده، نفوذ خود بر درگیری در اوکراین را ثابت کرده، و نیروهای نماینده ایران در سوریه را تضعیف کرده است.
ترامپ و اردوغان هر دو تا سال ۲۰۲۸ دوره‌هایشان ادامه دارد، به این معنی که فشارهای انتخاباتی نباید افکار توسعه‌یافته‌ای دیگرتحت تأثیر قرار دهد که دو رهبر ممکن است برای همکاری به وجود آورند. دولت دوم ترامپ با ترک تشکل ترکیه به عنوان یک شریک منطقه‌ای قوی‌تر و باثبات‌تر آغاز می‌شود، ایده‌ای جذاب برای یک دولت ایالات متحده که بیشتر به اصلاحات داخلی متمرکز است تا مدیریت مدوام امور بین المللی.
برای روابط دوجانبه در سال ۲۰۲۵ فرصت‌ها و ریسک‌هایی وجود دارد:
سوریه: یک حمله مخالفان در اواخر ۲۰۲۴ علیه رژیم سوریه به طور چشمگیری تعادل قوا را میان رژیم اسد، شورشیان، شبه‌نظامیان تحت حمایت ایالات متحده و ایران، و حامیان خارجی آنها تغییر داده است. استراتژی دمشق برای نپذیرفتن مذاکرات و به آرامی گسترش مخالفان تحت ضربات هوایی اسرائیل و حملات همزمان هتش و ارتش ملی سوریه که تحت حمایت ترکیه هستند، از بین رفته است. تغییر قابل توجه‌ای به نفع ترکیه رخ داده است، با کاهش متناسبی در نفوذ روسیه و ایران. در حالی که پیامدهای سیاسی این رویدادها—و توسعه‌های نظامی خودشان—ممکن است تا روز آغاز کار رئیس‌جمهور به طور کامل مشهود نباشد، واضح است که در سوریه فوریت و مجموعه جدیدی از امکان‌ها برای ایالات متحده و ترکیه وجود دارد تا اهداف ضد تروریستی و ژئوپلیتیکی خود را پیگیری کنند.
اوکراین: ترامپ کیت کلگ، یک ژنرال بازنشسته ارتش، را به عنوان فرستاده اوکراین منصوب کرده و کلگ یک طرح خاص برای پایان دادن به جنگ بر اساس مذاکرات، منطقه غیرنظامی، کمک‌های مشروط به اوکراین، و دوباره درگیر شدن با روسیه طرح کرده است. طرح نیاز به بازدارندگی مستمر ناتو در اطراف اوکراین (از جمله اطراف دریای سیاه)، تلاش‌های بازسازی چندجانبه، و احتمالاً نظارت یا نیروهای حفظ صلح دارد. ترکیه، با رویکرد متعادلی که دارد، به طور منحصر به فردی می‌تواند در این زمینه‌ها کمک کند، و یک شریک بی‌بدیل برای کارکرد استراتژی خواهد بود.
قفقاز جنوبی/آسیای مرکزی: بدون تشویق از واشنگتن، آنکارا به عادی‌سازی و مذاکرات صلح بین آذربایجان و ارمنستان حمایت کرده است. توافقی منطقه‌ای که مرزهای دو کشور را بالاخره مشخص کند، تجارت ترکیه-ارمنستان را باز کند، و پیشرفت در ابتکار تجاری کریدور میانه را تشویق کند، می‌تواند وابستگی کشورهای آسیای مرکزی و قفقاز جنوبی به روسیه را کاهش دهد و نفوذ ایرانی را کمرنگ کند. با حمایت دیپلماتیک و مالی اندکی از ایالات متحده و متحدان اروپایی‌اش، این ابتکار تجارت و صلح چندجانبه می‌تواند شکل بگیرد، با پتانسیل بلندمدت متحول‌کننده.
ثبات در خاورمیانه: دولت ترامپ تعهد به امنیت متحدان در خاورمیانه را از دوره اول خود حمل خواهد کرد، با ترجیح قوی برای همکاری بین شرکای منطقه‌ای به جای وابستگی به مداخلات مستقیم ایالات متحده. از ۲۰۲۱—هنگامی که آنکارا فرآیند سازش‌های منطقه‌ای خود را با عربستان سعودی، امارات متحده عربی، مصر و دیگران آغاز کرد—توافقات دفاعی و همکاری در امور امنیتی بین ترکیه و این دیگر شرکای ایالات متحده افزایش یافته است. صنعت دفاعی ترکیه و قابلیت‌های نظامی این کشور ترکیه را به عنوان یک شریک جذاب برای ترتیبات امنیت جمعی و دیپلماتیک نوظهور در منطقه می‌سازند.
اسرائیل و YPG: دو بزرگترین خطر برای اصطکاک اولیه بین دولت ترامپ و ترکیه از بین عمیق یخبندان در روابط بین دومی و اسرائیل (که بی‌اعتمادی عمیق در کنگره ایالات متحده ایجاد کرده است) و سرنوشت هنوز حل نشده ی پ‌ک‌ک ناشی می‌شود. هیچ یک از این خطر‌ها جدید نیستند و هر دو در طول دوره اول ترامپ نیاز به سرمایه‌گذاری دیپلماتیک زیادی برای مدیریت داشتند. آنکارا در ماه‌های پیش از حملات تروریستی حماس در ۷ اکتبر ۲۰۲۳ تلاش برای تنظیم مجدد با اورشلیم کرد و ممکن است بلافاصله پس از آتش‌بس دائم در غزه و لبنان مجدد کوشش کند. سیگنال‌های اخیر از آنکارا که ممکن است برای یک فرآیند صلح جدید برای خلع سلاح پ‌ک‌ک باز باشد، ممکن است به کاهش تنش‌ها با YPG در سوریه کمک کند، تسهیل کردن کاهش حضور نظامی ایالات متحده و از سرگیری همکاری در ضد تروریسم.
طبیعت انتقال رئیس‌جمهوری در ایالات متحده بیان سیاست‌های آینده را به یک تمرین پرمخاطره تبدیل می‌کند. در حالی که نامزدهای تأیید شده کابینه نقش‌های خود را در ژانویه آغاز خواهند کرد، تکمیل کارکنان در بوروکراسی‌های امنیت ملی و سیاست خارجی هفته‌ها یا ماه‌ها بطول خواهد انجامید و روند‌های فکری در مورد چالش‌های منطقه‌ای بغرنج‌تر نیز بسیار طولانی‌تر. با این حال، بنا به عواملی و فرصت‌های برجسته در اینجا، دلایلی برای خوش‌بینی محتاطانه وجود دارد—که روابط دوجانبه ایالات متحده-ترکیه پیشرفتی (اگرچه تدریجی) را به جای چرخه بحران و بی‌اعتمادی متقابل که دو دوره قبلی ریاست‌جمهوری را علامت‌گذاری کرده بود، خواهد دید.
ریچ اوتزن یک مشاور ژئوپلیتیک و پژوهشگر ارشد غیرمقیم در برنامه ترکیه شورای آتلانتیک است که سی و دو سال خدمت در دولت را هم در لباس نظامی و هم به عنوان یک غیرنظامی دارد. او را در X @RichOutzen دنبال کنید.
